27th October 2022
Pre-order available of Good Night, solo electric contrabass
CD Feeding Tube Records, MA 2022
https://feedingtuberecords.com/releases/good-night/
Release Date – October 28th, 2022 – Preorder available –
Portuguese bassist Margarida Garcia has collaborated with some of our favorite artists — Marcia Bassett, Loren Connors and Chris Corsano among them. Loren even wrote the liner notes for Good Night, which is about as a solid an endorsement as anyone is ever likely to get. So we are proud and excited to present the first solo album she’s released through a US label.
The three tracks on Good Night are all lovely slides into pools of quivering dream gel. Performed on an amplified upright bass, the arco flow of her playing (with what I assume to be light electronic effects in certain passages) moves like a field of lava sheets overlapping as they move away from their source. The effect is a bit dizzying, since as a listener you feel attached to these sheets in one place or another, and they are constantly shifting.
The sound of Garcia’s bass is hard to place in one genre. There are bits that remind of Bertran Turetsky’s modern classical work, but other parts have drone content with distinctly psychedelic undercurrents (a truly subjective opinion), and others that put me in mind of Randall McClellan’s droned-based electronics pieces like “Distant Voices.” All over the map? You might say that.
But only if you had a very fine damn map.
Margarida Garcia’s Good Night will take your brain to a lot of new places. For just pennies a mile. Dig it.
–Byron Coley, 2022
9th November 2020
Nice review on Survival of Laments on Bad Alchemy this month:
Survival of Laments (Headlights, cdh33):
Lamentieren ist eine zweischneidige Sache, denn wer will sich so offen als Opfer präsentieren? Opfer sind doch das allerletzte. Aber ganz aus der Mode gekommen sind sie nicht, die Klagen des Hiob, des Jeremias, von Tristan oder Dido, die bitteren Tränen der Verlassenen oder zur Witwe gemachten, die Kindertotenlieder, die Threnodien des 20. Jhds. Bis hin zu den Laments bei King Crimson und zum Gewinsel der Generation Y. Doch klagen kann nur, wer weiterlebt und allein schon dadurch den Toten etwas schuldig ist. Und dem Leben! Freiligraths O lieb', solang du lieben kannst! / O lieb', solang du lieben magst! / Die Stunde kommt, die Stunde kommt, / Wo du an Gräbern stehst und klagst!, von der Dietrich mit gebrochener Stimme ins Mikrofon von Maximilian Schell geklagt, sind für mich zum Lamento aller Lamentos geworden. Und wer aus meiner Generation könnte nicht zu Tschaikowskys "Pathetique" mit Mutter Kempowski Jahre des Lebens, alles vergebens / Wann werden wir uns einmal wiedersehn summen? Hier nun, ohne Worte und wie schon bei "Here They Rest Immobile" (2019), zwei E-Gitarren und Bass. Im 1566 vom protestantischen Ikonoklasmus calvinisierten Kirchenschiff der Janskerk in Utrecht in Korrespondenz zu Monteverdi und Purcell: eine Amerikanerin, die als Zaïmph und auf ihrem Label Yew zwischen dem Unendlichen und dem Endlichen pendelt, eine Bassistin in Lissabon als in Grau- und Umbratönen erprobte Melancholikerin, und Mota, der Headlight-Macher und Logenbruder von Noël Akchoté, Richard Pinhas, Tetuzi Akiyama und Raphael Rogiński. Um in heulendem Elend zu baden, um zu stöhnen wie Saurier in Erwartung des Chicxulub-Asteroiden, um sich laokoonisch zu winden in schmerzlichen Frequenzen. Die Geburt des Lamentos aus dem Schmerz der Euryale und des Marsyas, mit aufflammenden Gitarren oder mit herakleisch zusammengebissenen Zähnen. Ein Schwinden und Vergehen, bezahlt mit einem Zuviel an Schmerz, einem bitteren, aber auch wütenden Konzentrat dessen, was ein Niederländer, Maarten ’t Hart, das Wüten der ganzen Welt genannt hat. Oder wie Pessoa es auf den Punkt brachte: Kommt mir nur nicht mit Schlussfolgerungen! Die einzige Schlussfolgerung ist der Tod. [BA 108 rbd]
Rigobert Dittmann
19th October 2020
Out today:
Survival of Laments
Marcia Bassett - guitar
Margarida Garcia - bass
Manuel Mota - guitar
Liner notes by Bjørn Schmelzer
More info at Headlights recordings
http://headlightsrecordings.blogspot.com/
12th September 2020 - 21H
Outlandish
I will be showing a feature film I made together with Bjørn Schmelzer and the graindelavoix crew
at LNEC - Avenida do Brasil 101 - 1700-066 Lisboa
Curated by Appleton/Garagem
3rd June 2020
Nice review from this month's Blow Up Magazine
Solo 100 misere copie invece per “OARS”, opera di due vecchie conoscenze dell’impor portoghese come Manuel Mota (chitarra) e Margarida Garcua (basso e contrabbasso), se nono erro qui alla prima prova insieme. Anche il dialogo dei loro strumenti è estremamente dilatado e quieto ma non suona mai vago o immotivato, non ci sono pause e silenzi, i due stanno parlando e quello che dicono sono carezze e sussurri, intensissimi sguardi (in qualche momento parosistici e addirittura distantemente rumorosi, intese silenti, comunicazioni d’ore e ore raggrumate in echo di corde sospese su chilometri d’aria e nulla. Non fate caso al numero delle tracce: data la forma, qui è un cuore solo che batte senza pause né stacchi che non siano impliciti. Ascoltatelo di notte in cuffia ma fate molta attenzione: v’innamorerete instantaneamente di chiunque sia al vostro fianco e pretenderete di farci qualunque comunione.
Stefano I. Bianchi
Solo 100 misere copie invece per “OARS”, opera di due vecchie conoscenze dell’impor portoghese come Manuel Mota (chitarra) e Margarida Garcua (basso e contrabbasso), se nono erro qui alla prima prova insieme. Anche il dialogo dei loro strumenti è estremamente dilatado e quieto ma non suona mai vago o immotivato, non ci sono pause e silenzi, i due stanno parlando e quello che dicono sono carezze e sussurri, intensissimi sguardi (in qualche momento parosistici e addirittura distantemente rumorosi, intese silenti, comunicazioni d’ore e ore raggrumate in echo di corde sospese su chilometri d’aria e nulla. Non fate caso al numero delle tracce: data la forma, qui è un cuore solo che batte senza pause né stacchi che non siano impliciti. Ascoltatelo di notte in cuffia ma fate molta attenzione: v’innamorerete instantaneamente di chiunque sia al vostro fianco e pretenderete di farci qualunque comunione.
Stefano I. Bianchi
15th April 2020
Out today:
Antechamber
Solo Electric Upright Bass
for Amplify 2020
free download here:
https://amplify2020.bandcamp.com/album/antechamber
4th March 2020
New review from the show in Évora at Festival Serial:
A exploração dos campos mais etéreos e misteriosos das cordas definem e marcam a música tocada por um par com já mais duma década de história a compor em conjunto. Manuel Mota e Margarida Garcia já têm muita experiência a trabalhar com outros músicos do registo da música experimental e improvisada, mas em duo parecem encontrar maior coesão facilidade em trabalhar, puxando pelo melhor que cada um tem para oferecer à música. Começando pelos timbres, criados por Manuel com a sua Les Paul, que parecem de tal forma dissociar-se dos de uma guitarra, soando a uma orquestra sinfónica se ouvida de longe, enquanto Margarida ocupava-se com a definição estrutural, harmónica e dinâmica dos temas, e sempre mais ponderada na execução. A atmosfera sonora enevoada construída por deste duo advém de muito processamento de áudio por via dos pedais: os delays, reverbs, chorus e distorções são servos de estruturas pouco palpáveis. Só quando nos aproximámos do fim é que nos apercebemos que as tripas deste corpo sonoro etéreo se compõem de momentos brumosos, agressivos, misteriosos, ruidosos e melódicos. É nas transformações e passagens entre atmosferas que se dá a inesquecível viagem de feedbacks em uníssono e melodias longínquas, acusticamente falando, de Manuel e Margarida.
Vasco Completo, Rimas e Batidas
29th February 2020
Duo with Manuel Mota, Festival Serial, Igreja de São Vicente, Evora
https://www.thewire.co.uk/events/serial
5th January 2020
Out now:
OARS
Duo with Manuel Mota (electric guitar and electric bass)
out on Headlightsrecordings:
http://headlightsrecordings.blogspot.com/
2 December 2019, 21h
Duo with Manuel Mota, MadeiraDig Festival, Palco MUDAS, Calheta more info here:
https://digitalinberlin.eu/lineup2019/
MUDAS – Museu de Arte Contemporânea da Madeira
Centro das Artes | Vale dos Amores | 9370-111 Calheta
photo by Nuno Martins
29 November 2019, 23h
Duo with Manuel Mota, Damas, Lisboa
photo by Nuno Martins
24 October 2019, 21h
Duo with Manuel Mota, in Appleton Garagem and more...
23 August 2019, 21h
Solo upright bass, concert in De Nor, Antwerp
also with Cylène (Stephen O'Malley and Françis Bonnet)
14th August 2019, 20h
Duo Margarida Garcia + Manuel Mota
Duo Masubuchi +Augusteyns
Grambacht
Keizerstraat 42, Mechelen
20th March 2019
A nice review in polish from last week's Beckett performance
https://teatrdlawszystkich.eu/piekno-polifonii-i-bezsenny-beckett/
O spektaklu „A pod tobą są wieczne ramiona” zespołu Graindelavoix pod dyrekcją Björna Schmelzera, zaprezentowanego w ramach Festiwalu Nowe Epifanie w Warszawie, pisze Anna Czajkowska.
Belgijski zespół Graindelavoix, specjalizujący się w dawnej polifonii wokalnej, po raz kolejny gości na Festiwalu Nowe Epifanie. Podczas tegorocznej edycji, oprócz dwóch koncertów („Róże ze złota” i „Ogień św. Antoniego”), muzycy zaprezentowali niezwykły spektakl „A pod tobą są wieczne ramiona”. Ich występy zawsze cieszą się ogromnym zainteresowaniem, nie inaczej było z kameralnym, muzycznym widowiskiem, które jest wynikiem poszukiwań związku między tradycyjnym śpiewem liturgicznym – piętnastowiecznym motetem i szesnastowieczną antyfoną, a prozą Samuela Becketta. Autor „Końcówki” i „Czekając na Godota”, w którego utworach znajdziemy powtórzenia, powracające motywy, niemal muzyczny rytm, znał i cenił średniowieczne teksty, a w dodatku cierpiał na bezsenność (o czym opowiada Björn Schmelzer, założyciel, dyrektor artystyczny i dyrygent Graindelavoix). Schmelzer dostrzega podobieństwo tematów – śmierci, lęku i snu, obecnych w wieczornym śpiewie zakonników, powtarzanym cyklicznie na zakończenie dnia. To wiedzie go ku pracom Becketta i równocześnie stanowi inspirację dla komponowania spektaklu „A pod tobą są wieczne ramiona”.
Björn Schmelzer, badacz średniowiecznego repertuaru i tradycji wokalnych oraz ich przemian w ciągu późniejszych wieków, z wykształcenia jest antropologiem i muzykologiem. Autor szeregu tekstów o muzyce dawnej oraz powiązanych z projektami zespołu filmów, tak mówi o nazwie zespołu: „ Pojęcie “ziarna głosu” stworzone przez Rolanda Barthes’a nie ma nic wspólnego z muzyką dawną. Oznacza skazę, bruzdę, szparę, łatę na dziele sztuki. W Graindelavoix staram się, żeby punktem wyjścia było to pęknięcie, Barthes’owskie ziarno. Nie chcę wskrzeszać przeszłości, poszukiwać ostatecznej prawdy o historii. Ciekawsze jest dla mnie to, że potrafimy się z nią łączyć i ją rozumieć, czasami w niemal nieświadomy sposób”. Wskazane przez Schmelzera metody pracy i podejście do dawnych kompozytorów mają ogromny wpływ na odczytanie zapisu muzycznego utworów oraz ich wykonanie przez Graindelavoix. To jeden z tropów, który odnajdziemy również w spektaklu „A pod tobą są wieczne ramiona”. Częsty, skrajnie pesymistyczny motyw, jaki przewija się w powieściach Samuela Becketta to śmierć podczas ciemności mroźnej grudniowej nocy. Jego proza, w charakterystyczny sposób eksponująca zawieszenie między artykulacją a wiecznym milczeniem, poszukująca porządku i osiągająca harmonię między harmonią a dysharmonią, może kojarzyć się z muzyką liturgiczną. Utwory dawne, prezentowane podczas koncertu – spektaklu, na początku pozbawione zostały kontekstu, następnie połączone z tekstami Samuela Becketta „Still” oraz „For to end and yet again”, by ów kontekst zyskać na nowo. Dzieła Alexandra Agricoli, Josquina Despreza, Ludwiga Senfa, Alessandra Coppini, Jakoba Obrechta, Antoine Divitisa, Nicolasa Gomberta, oraz Orlanda di Lasso i Johna Shepparda mimo stosowania licznych imitacji, są bardzo czytelne i przejrzyste, nawet dla odbiorców słabo obeznanych z dawnym repertuarem muzycznym. Inscenizację rozpoczyna piętnastowieczny motet Alexandra Agricoli „Si dedero somnum oculis meis” – jeden z najpopularniejszych w renesansie utworów, który łączy się płynnie z czytaniem Becketta. Widzowie otrzymali wydrukowany tekst autora “Końcówki” w tłumaczeniu Antoniego Libery, ale tak naprawdę nie jest to konieczne – dźwięczny głos Anne-Kathryn Olsen wydobywa surową dramaturgię, przenikający, depresyjny charakter „Still” („Nieruchomo”). Angielska wersja silnie podkreśla muzyczność prozy Becketta, wskazuje na repetycje, a nienaganna dykcja sopranistki czyni odbiór wielce przyjemnym. Podobnie czysto brzmi Beckett w interpretacji Carine Tinney, która przybliża słuchaczom “For to end and yet again”. Kolejne utwory, które rozbrzmiewają w ciemnej przestrzeni Sali Starzyńskiego warszawskiego Pałacu Kultury to wielkopostna antyfona „Media vita in morte sumus” („Pośrodku żywota w śmierci jesteśmy”) w trzech opracowaniach, w tym Johna Shepparda. Jego sześciogłosowa polifonia z wielogłosową głębią, kontemplacyjność modlitwy, która tonie w spokoju, wydobywana przez surową fakturę głosów mężczyzn i kobiet z Graindelavoix, oszałamia. Śpiewacy z wyczuciem wkraczają z wielogłosem, delikatnymi zmianami rytmu i wyśmienitym kontrapunktem w czytania. I tak naprawdę najważniejsza jest tu muzyka, niemal transowa, bezsenna, wzbogacona improwizowanymi ozdobnikami, ornamentacją i ostrzejszymi harmoniami.
W spektaklu muzycy stanowią rodzaj jednego, żywego instrumentu, wykonującego niezwykle poruszające, emocjonalne kompozycje. Choć aktorskie środki wyrazu są tu ograniczone do minimum, to teatralność koncertu zostaje zachowana. Wszystko rozgrywa się w ciemności, przełamywanej punktowym światłem. Aktorzy – śpiewacy przemieszczają się, zamieniają miejscami, wchodzą w symboliczne role, a światło podąża za nimi. Całość pulsuje – dzięki niezwykłej mocy ukrytej w głosach o pięknym, szerokim brzmieniu. Poruszona wyobraźnia słuchaczy może przywołać plastyczne obrazy oraz silne, nieuświadomione uczucia, płynące z przenikniętego autentyczną pobożnością dzieła. Artyści z Graindelavoix nie odtwarzają dosłownie tego, co zapisali kompozytorzy żyjący w ubiegłych wiekach. Śpiew „przefiltrowany” jest przez ich wrażliwość, doświadczenie muzyczne i głos, a raczej jego „ziarno”. Jednak kreatywne podejście do muzyki dawnej i spontaniczność wykonania, której nadaje kierunek Björn Schmelzer, oparta została na solidnym warsztacie i technicznej sprawności. Dzięki temu mamy okazję uczestniczyć we wspaniałej uczcie, która porusza wszystkie zmysły i stanowi znakomitą propozycję na czas wielkopostnych refleksji.
Anna Czajkowska
16th March 2019
And Underneath the Everlasting Arms
a piece I collaborated with Graindelavoix on dramaturgy and scenography
with Samuel Beckett texts and Polyphony
Warsaw Stalin Palace
7 pm at Pałac Kultury i Nauki, Sala Starzyńskiego, Warsaw
https://noweepifanie.pl/wydarzen…/a-toba-sa-wieczne-ramiona/
11th March 2019
Time Regained, the exhibition I did together with Björn Schmelzer will be in Warsaw
from today on till Sunday at the Holy Trinity Evangelical Church of the Augsburg at
plac Stanisława Małachowskiego 1, 01-001 Warszawa, Poland
for the New Epiphanies Festival:
https://noweepifanie.pl/wydarzenia/czas-odnaleziony-czyli-atlas-warburga-muzyki-dawnej-time-regained-a-warburg-atlas-for-early-music/
12th January 2019
Concert 22h
with Manuel Mota, David Maranha and Miguel Abras
at SMUP, parede
https://www.facebook.com/events/smup.parede/maranha-mota-garcia-abras/742712559447417/
5th October 2018
Concert, 22h30
duo with Filipe Felizardo
Damas
Rua Voz do Operário, 60
1100 Lisboa
20th September 2018
Concert, 22h30
Cai Bem
Quartet of myself, Manuel Mota, David Maranha and Abras
Blues Photography Studio
R. Acácio de Paiva, 20C
1700-111 Lisboa
25th August 2018
Janskerk, Utrecht
14h00:
Inauguration of the Exhibition Time Regained - A Warburg Atlas for Early Music -
A collaboration with Björn Schmelzer
24h00:
Survival of Laments:
Concert with graindelavoix (John Cage's Lithany for the Whale)
followed by myself, Marcia Bassett and Manuel Mota
photo by Koen Broos
17th August 2018
A nice review of Der Bau on Bad Alchemy by Rigobert Dittmann:
Manuel Mota ist dabei kein Isolationist, vielmehr gehört er zu einer im Fingerspitzengefühlvereinten Bruderschaft mit Noël Akchoté, Ernesto Diaz-Infante, Rafael Toral, David Grubbs...Die ihm wohl vertrauteste Spielgefährtin ist jedoch seit 20 Jahren die Bassistin und Graphik-künstlerin MARGARIDA GARCIA, wie zuletzt bei "Crypt" und "Earth Rundown". Der Bau(cdh27) ist nun, nach "So I Put on My Coat and Walked Downstreet", einem Livemitschnittaus dem Hamburger Bahnhof Berlin 2002, und dem in Brooklyn entstandenen "The LeadenEcho" (2012), wieder eine Demonstration ihres Solospiels mit E-Kontrabass. Mit aucheigenhändig der Schwärze abgerungenem hellem Gewölk auf dem Cover und KafkasErzählung ist eine Perspektive suggeriert, die das 'The Mole in Its Burrow'-Kapitel in PeterSzendys "All Ears: The Aesthetics of Espionage" zu reflektieren scheint. Mit der Prämisse,dass das, was den Bewohner des Baus als belauschten Lauscher umtreibt, ein Geräusch ist.Garcia erzeugt mit Bogenstrichen ein stöhnendes Dröhnen, das unaufhörlich changiert undeinen in ein Gewölbe versetzt. Darin kostet Garcia alle Nuancen eines chiaroscurenKnurrens aus. Die teerzähe Düsternis scheint fast selber zu singen und zu raunen mit einemdie Schwärze kauenden kryptischen Riesenkarpfenmaul. Die Saiten surren und grollen,seufzen und ächzen in quallender Licht- und Bodenlosigkeit, sich verzehrend (in derDoppelbedeutung von autophag und to pine away, to chafe, to eat one's heart out). Wonach?Nach Stille, nach Geborgenheit, nach Einklang?
16th August 2018
TIME REGAINED, a book I made together with Björn Schmelzer is out on MER in Ghent,
designed by Gerard Leysen, from Afreux.
http://www.merpaperkunsthalle.org/projects/view/1306?catId=3
6th July 2018
Today and tomorrow, ciné-concert Outlandish at Sint-Carolus Borromeuskerk, 22h30
Featuring live music of graindelavoix performing the highly flamboyant polyphony of Thomas Ashewell, Damião de Góis and John Browne.
3rd July 2018
Nice review of Der Bau by Frans de Waard, on Vital Weekly
Manuel Mota uses his label Headlights Recordings mostly to release music of his own making or duets he records with others. Here he has two releases by others, of which Margarida Garcia is no stranger to this label, having already released with Thurston Moore and Marcia Bassett, and now has a new solo recording of 'electric upright bass'. It is not easy to recognize this instrument in these seven pieces here. I am sure Garcia adds some sort of effects to the instrument, maybe some kind of reverb (unless that comes from this being recorded in a big cavernous space) and some sort of delay machine that adds a water colour like quality to the bass sound. She plays the bass with a bow, or maybe two, to generate a deep low sound, but due to the various filters and other sound effects it all sounds quite alien. Each of these pieces is a careful, minimal exploration of a few sound movements, extending and sustaining for a longitude. It all seems to be just a few masterful strokes on the bass, some rightfully chosen effects to expand the sound and its not always as quiet as my description may sound. There are some louder movements to be spotted in this, even when the overall atmosphere stays rather solemn and introspective and never reaches the shores of noise. This is a most impressive release.
(FdW)
22nd June 2018
OUT NOW
Der Bau
Solo Electric Upright Bass
CD on Headlights Recordings
Order here
Listen here
15th June 2018
OUTLANDISH ciné-concert
Next month, Outlandish, a film I co-directed with Björn Schmelzer will be shown in The Sint Carolus Borromeuskerk in Antwerp.
Featuring live music of graindelavoix performing the highly flamboyant polyphony of Thomas Ashewell, Damião de Góis and John Browne.
6, 7 and 8 of July at Sint-Carolus Borromeuskerk, more info here
21st February 2018
Concert, 21h30
Quartet of myself, Manuel Mota, David Maranha and Gabriel Ferrandini
Rua Poço dos Negros 59, Lisboa
7th December 2017
Yet another review from "Cai Bem" Lp at touching extremes
Having a set of players tackling tools they’re not accustomed to is a somewhat unsafe proposal. However, Cai-Bem – the newest release by minor legend David Maranha, of Osso Exotico renown – eschews the disasters of disorderly improvisation more or less completely.
The duration is that of a classic vinyl LP, around twenty minutes per side. The instrumentation – comprising organ, bass, drums, shruti box and voice – is improved by an object this writer is particularly affectioned to: a Fostex 4-tape cassette recorder, namely the very first means through which he attempted his own “creative” pastiches as a youngster. Needless to say, the old machine is exercised much better here by Miguel Abras, who – conjointly with the leader, Margarida Garcia and Manuel Mota – brings forth a whole cosmos of ectoplasmic sonorities especially typified by noticeable oscillations, persistent acute frequencies and heavy-footed pseudo rhythms.
In general, the work contains a high percentage of ritualism. Firm gestural patterns emerge from a gathering of scarcely palpable textures; a valuable recipe for rendering our system of reclusive defense a little unsteady. The muddy mix must not be perceived as a factor decreasing the overall efficiency; on the contrary, the sense of occlusion experienced while listening to the music via headphones was helpful in transforming the current pessimistic visions into pliable substances for an unidentified typology of so-called comfort.
We can’t be sure about what’s heard in a given moment; unquestionably, a copious dose of processing and filtering – in addition to a (presumed) manipulation of the speed controls – contribute to an unusual “lucid numbness” that never ceases to shield the listener from external influences. Think Pink Floyd circa Ummagumma covered by Faust, and you’re halfway there.
Interesting record. Not one for the ages, but gripping enough to justify several replays.
23rd November 2017
New review from "Cai Bem" Lp
Interesting this album is titled Cai-Bem. The Portuguese to English translation loosely means goes good or sits well. David Maranha's new full length on Tanuki Records steers far from ambient float and spiritual fluff. These sounds do not sit well and the going is in another direction from good. So Cai-Bem? A smile when it came time to name this or some knowledge yet to be understood by the listening world. Theses musicians have created, or opened is a better term, a small dimensional valve. Noise is elongated and pulled from our reality. A droning epic slipping through a spacial gap too small for so much talent. This creates a sonic environment that is slightly uncomfortable. Like sound is being pulled out of you rather than flowing into your thoughts. Cai-Bem is an oddity with twisted beauty so askew, music scholars will need to investigate.
David Maranha gathered multiple hands in the composition of the album. His fellow creators moved in new directions, all playing unaccustomed instruments. This group includes Margarida Garcia, Miguel Abras, Manuel Mota, and of course David Maranha. With organ, bass, shruti box, drums, vocals, and tape manipulation, Cai-Bem is a slow sonic upheaval. High pitched droning mixed with deep cyclic resonating bass. Out of phase percussion keeps the lid from screwing on tight. Like a high pressure leak, the entire listen is in the dangerous red zone of exploding. Thanks to this experienced bomb disposal unit, these sounds let off tremendous energy, with no harm to consciousnesses in close proximity. Aural breath just behind your shoulder, the sound sending shivers, the source shrouded in obscurity. A truly haunting escapade through a black and white negative of Cai-Bem.
This is the first full length vinyl release for the Belgium label Tanuki Records. Number twenty eight in the Tanuki catalog. The going will be difficult for future vinyl label releases to equal this metaphysical debut. A completely unique sonic experience. Available from the labels bandcamp page.
-Lost in a Sea of Sound
http://lostseasound.blogspot.be/2017/11/david-maranha-cai-bem.html
3rd November 2017
Concert
duo with Filipe Felizardo,
Casa da Cultura, Setúbal, 22h
Rua Detrás da Guarda, n.os 26 a 34
2900-347 Setúbal
27th October 2017
Concert and Release of LP "Cai Bem" from Tanuki Records
with Manuel Mota, David Maranha and Manuel Abras, 22h
Galeria Zé dos Bois
Rua da Barroca, no 59
1200-049 Lisboa Portugal
t. + 351 213 430 205
19th October 2017
a Review from Cai Bem by Frans de Waard, Vital Weekly:
DAVID MARANHA - CAI BEM (LP by Tanuki Records)
For the first time Tanuki Records from Brussels release a full length LP and for this they have one or
two new pieces by David Maranha; it depends if you think of a record as two sides of one piece split in
two. With this one it is no doubt the latter. He’s best known as an organ player with some exciting loud
minimal music, but I first heard him with the more delicate Portuguese group Osso Exotico. For this
new album Maranha takes note of Gavin Bryars who said it is good to refresh what you are doing and
go back to the beginning, and switch roles. So the organ player Maranha plays drums here, Margarida
Garcia organ (normally bass), Manuel Mota on bass (guitar) and Miguel Abras on ‘multi-track magnetic
cassette tape deck, voice and shruti box’ (I have no idea what his usual instrument is). I gather they
convened together and tape was switched on and they started playing, on in a single day (but perhaps
not in a single session). Maranha later spend a few days in mixing this material. There is throughout a
sort of drone thing going on, maybe on the large stabs of the organ, whereas the other instruments,
bass and drums foremost, are in a free improvised music, going about, whereas the role of Abras is f
reer than that; he provides some of the weirdo sounds (high pitched, slowed down voices) that float as
in free space through these two sides. The drums sound a bit far away and I am not sure if that is an
intentional decision from Maranha or not. The mood is quite dark and obscured; like rolling thunder
sounded in the distance at night. It is also a bit noisy I guess with that piercing tone lingering on
somewhere, and it made me wonder if noise is the original background of Maranha. If so, I didn’t know.
This is not really music to aim and please, I think, but something of a well-orchestrated nightmare.
Like musicians, music lovers should also be willing to refresh and rethink and embrace something
new. This is good place to do that if you want to hear Maranha doing something out of the ordinary
and yet fitting perfectly. (FdW)
––– Address: https://tanukirecords.bandcamp.com
18th October 2017
Concert
duo with Filipe Felizardo, 22h
Galeria Zé dos Bois
Rua da Barroca, no 59
1200-049 Lisboa Portugal
t. + 351 213 430 205
12th September 2017
Out now:
Earth Rundown
Cassette
Duo of myself with Manuel Mota, both on guitars
Sloow Tapes, Brussels, Belgium
http://sloowtapes.blogspot.pt/2017/09/margarida-garcia-and-manuel-mota.html
10 September 2017
out now:
Cai Bem
LP
with Manuel Mota, David Maranha and Manuel Abras
Tanuki Records #28, Brussels, Belgium
6th August 2017
A review (in Dutch) from last weekend's performances:
Kippenvel en symbiose
Graindelavoix, het vocaal gezelschap van en rond
Björn Schmelzer, presenteert eeuwenoude vocale muziek in een
hedendaagse context. Ze waren twee jaar geleden al te gast opn TAZ en
lieten toen een onuitwisbare indruk na.
Hun nieuwste productie gaat over slaap, of liever over het gebrek daaraan, de verstoorde of de uitgestelde slaap. And underneath the everlasting arms is een soort archeologiche vertelling over de slapeloosheid, met de Completen
– het allerlaatste getijdengebed van de dag – als rode draad. Die
gebedsgezangen (polyfonieën van Josquin, Gombert, Sheppard en Lassus)
werden door Schmelzer verweven met ’incantaties’ van schrijver Samuel
Beckett, zelf een notoire slapeloze ziel.
Graindelavoix focust niet op de historische reproductie van oude muziek, maar zet intensiteit en beleving centraal. Geen klassieke kooropstelling dus in de Petrus en Pauluskerk. Het publiek zit, ligt en leunt verspreid over de ruimte. Dat maakt niet iedereen even blij, stellen we vast wanneer een dame naast ons op het tapijt ploft en “hier ben ik echt te oud voor” mompelt.
De hedendaagse en vernieuwende visie op polyfonie van het gezelschap kan ook een jong publiek bekoren. We zien bijna evenveel sneakers en hoodies als keurige veterschoenen. De zangers bewegen zich doorheen de kerk en tonen zich vanuit verschillende invalshoeken, nu eens schaars bijgelicht door een sober, maar warm peertje, dan weer nauwelijks zichtbaar in het donker. Het lichtspel is uitgepuurd, de dramaturgie sober en afgemeten, waardoor de zangers alle ruimte krijgen. Ze bewegen ritmisch langs en door elkaar, soms schijnbaar ritueel rondjes draaiend onder het zachte schijnsel van een enkele lamp.
Maar misschien doet dat er allemaal weinig toe. Je kan geen flauw idee hebben wie Beckett was, lak hebben aan oude en polyfonische muziek, een hekel hebben aan kerken en gebeden en toch diep geraakt en bewogen worden door Graindelavoix. Wat er echt toe doet en waarom je ooit een performance van dit gezelschap moet gezien hebben is dit: hoe een stem fragiel maar zelfzeker lijkt op te stijgen en aan te zwellen, waarop een andere stem naadloos inhaakt, en nog een, en nog een, tot een krachtig nieuw en gelaagd geluid de ruimte en je bewustzijn vult. Hoe de blik van een zanger die van een andere grijpt en ze intens gelukkig glimlachend naar elkaar zingen, als in een uniek moment van symbiose. Dat je bij momenten geen idee hebt wat er gezongen of gedeclameerd wordt, maar desalniettemin tot in elke vezel ontroerd raakt. (Bieke Purnelle)
http://theateraanzee.be/nl/tazette/detail/kippenvel-en-symbiose
Graindelavoix focust niet op de historische reproductie van oude muziek, maar zet intensiteit en beleving centraal. Geen klassieke kooropstelling dus in de Petrus en Pauluskerk. Het publiek zit, ligt en leunt verspreid over de ruimte. Dat maakt niet iedereen even blij, stellen we vast wanneer een dame naast ons op het tapijt ploft en “hier ben ik echt te oud voor” mompelt.
De hedendaagse en vernieuwende visie op polyfonie van het gezelschap kan ook een jong publiek bekoren. We zien bijna evenveel sneakers en hoodies als keurige veterschoenen. De zangers bewegen zich doorheen de kerk en tonen zich vanuit verschillende invalshoeken, nu eens schaars bijgelicht door een sober, maar warm peertje, dan weer nauwelijks zichtbaar in het donker. Het lichtspel is uitgepuurd, de dramaturgie sober en afgemeten, waardoor de zangers alle ruimte krijgen. Ze bewegen ritmisch langs en door elkaar, soms schijnbaar ritueel rondjes draaiend onder het zachte schijnsel van een enkele lamp.
Maar misschien doet dat er allemaal weinig toe. Je kan geen flauw idee hebben wie Beckett was, lak hebben aan oude en polyfonische muziek, een hekel hebben aan kerken en gebeden en toch diep geraakt en bewogen worden door Graindelavoix. Wat er echt toe doet en waarom je ooit een performance van dit gezelschap moet gezien hebben is dit: hoe een stem fragiel maar zelfzeker lijkt op te stijgen en aan te zwellen, waarop een andere stem naadloos inhaakt, en nog een, en nog een, tot een krachtig nieuw en gelaagd geluid de ruimte en je bewustzijn vult. Hoe de blik van een zanger die van een andere grijpt en ze intens gelukkig glimlachend naar elkaar zingen, als in een uniek moment van symbiose. Dat je bij momenten geen idee hebt wat er gezongen of gedeclameerd wordt, maar desalniettemin tot in elke vezel ontroerd raakt. (Bieke Purnelle)
http://theateraanzee.be/nl/tazette/detail/kippenvel-en-symbiose
3rd and 4th of August 2017
I will be working in Oostende with Graindelavoix
on the polyphony/Beckett production
"AND UNDERNEATH THE EVERLASTING ARMS"
for the Theater Aan Zee Festival. Performances start at 10pm.
